Σανίδες

της Μιρέλας Λαμπιδώνη

Σανίδες είμαστε

που πλέουν κι επιπλέουν

τις παρασέρνει ο καιρός

ακούει τις ιστορίες

κάποιου καϊκιού

η πλώρη εσύ

κομμάτι εγώ μιας βάρκας

τους ψιθυρίζει η θάλασσα

μα πού καραβοκύρης…

τα χρώματα ξεφτίζουνε

λειαίνονται οι γωνίες.

Σανίδες είμαστε

τις μαλακώνει το νερό

τις νοστιμίζει η αλμύρα

τις περπατούν τ’απόγευμα

οι κουρασμένοι γλάροι

κι εκεί που απομακρύνονται

πάλι κοντά σιμώνουν

χτυπιούνται, χαϊδεύονται

λίγη μπογιά ανταλλάσσουν

κι ύστερα πάλι ο αφρός, το κύμα, ο αέρας

τις παρασέρνει μοναχές

σ’έρημες παραλίες

απάνω σ’ αμμουδιές ξανθές

σε βράχια σαν ξυράφια

ή σ’ άλλες θάλασσες μακριά

πελάγη πεινασμένα

να ξεβραστούν

να τις ακούς

να σου μιλούν για σένα…