της Νάγιας Κυριαζοπούλου
Αυτές οι μέρες δεν έχουν καθίσματα.
Δύσκολα ισορροπώ, παίζω κουτσό
σαν όταν ήμουν κάποτε μικρή
και η άλγεβρα ήταν ένα μάθημα μουντό – δεν είχε χρώμα.
Τώρα είμαι κουτσή
χοροπηδώ πάνω από αριθμούς για να μην καώ.
——-
Εύκολα κλείνομαι στην αγκαλιά του μηδενός.
——-
Αυτές οι μέρες είναι υπό καταστολή.
Έξω τα ρολόγια σημαίνουν τις ώρες κανονικά.
Υπάρχει κίνηση στους δρόμους
κι οι ανάσες συμφωνούν με τους χτύπους τις καρδιάς.
Η αγωνία είναι ένα παιχνίδι που παίζεται με χαρτιά
και τα χαρτιἀ τα μοιράζονται οι παίκτες.
Και παίζουν μ’ένα τίποτα για έπαθλο.
——-
[Κάποτε εκεί
ο παππούς μου καλλιεργούσε στάρι και ξέρω τι θα πει αλώνι.
Μου έκρυβε σε κάθε τσέπη του καραμέλες
και ήξερε μόνο να μετράει αγκαλιές.
Πώς να επιστρέψω εκεί;]