της Μιρέλας Λαμπιδώνη
Ακούγοντας Vivaldi
ένα χελιδόνι ξεχασμένο στην άνοιξη
πέταξε….να προφτάσει τις νότες
Ο κόσμος, η ζωή, η διάφανη ορχήστρα
Γατζώνετ’ η ανάμνηση απ’το δοξάρι
χαιδεύει το βιολί
κλαίει γελάει μελαγχολεί
στο ίδιο τέμπο η κάθε μελωδία
σε τέσσερις ρυθμούς
εκατομμύρια βιολιά, χαλίκι και βιολί
κανένα λάθος
οι ίδιες τέσσερις πάντα εποχές
με μεγαλόπρεπη αρμονία
Ταξιδεύει στο χρόνο η στιγμή
κουβαλώντας μαζί της την ορχήστρα
κάποτε κάποια ανάμνηση σπάει το δοξάρι
στάζουν δυό νότες, ξεμένουν πίσω
ακούγονται απόκοσμη φωνή χωρίς εικόνα..
……………
Μη τρέχεις μαέστρο
Κουράστηκα να κυνηγάω το ρυθμό
Κάνε και μένα χελιδόνι μαέστρο
Πάρ’το δοξάρι, δώσε μου φτερά
…………….
Θέλω να μάθω πώς χελιδόνι
πώς δεν κουράζεσαι να κυνηγάς πάντα την άνοιξη…
Ms Poetry 