Μαρμάρινα σκαλιά

της Μιρέλας Λαμπιδώνη

Γλώσσες πυρόξανθες

του δειλινού χλωμά φανάρια

δειλά αργοσέρνονται και σουσουρίζουνε

στις ταπεινές υπόγειες κάμαρες του υπονόμου

στις άκριες του δρόμου με τις νερατζιές

εκεί, αγκαλιά με πεινασμένες σκιές

και φτερωτά αποφόρια θα βγάλουνε τη νύχτα

—

Θέλω καμιά φορά

ν’ αρπάξει ο αγέρας τα ξερά κίτρινα φύλλα

να τα στοιβάξει στις γωνιές πάνω απ’τις σχάρες

ο υπόνομος να πάψει να μιλά

κι εγώ να δω ξανά τι ήταν γραμμένο επάνω στα μαρμάρινα σκαλιά

θάταν θαρρώ φτωχός ο καλλιτέχνης

τόση σπουδή τόση δουλειά με τη γραφίδα

κι άφησε το έργο του να το ποδοπατούν περαστικοί κι ανόητοι σοφοί,

κυράδες και παιδιά σκυμμένα πλάσματα

που ψάχνουν δήθεν αιώνιες αρετές

λιώνουν βιβλία

κι όλο μιλούν

κι αναζητούν αλήθειες σκοτεινές και ξεχασμένες

σύμβολα ανύπαρκτα

ταιριάζοντας σκόρπια στα αρχαία κείμενα και στα ταρό

μερόνυχτα ίδρωνε ο ταπεινός

η πέτρα τον θυμάται

μα οι περαστικοί ξανά τυφλοί αιχμάλωτοι

στο υπόγειο μουρμουρητό τα προσπερνούνε