Οι τυχεροί

της Μιρέλας Λαμπιδώνη

Παίζαμε ανέμελα κάτω απ’ τον ήλιο

σαν τα παιδιά,

με κείνα τα όμορφα τα όνειρά μας

πιάναμε ό,τι είχαμε και ξαναμμένοι

στη γη υπογράφαμε

ανήξεροι κι αδιάφοροι

με κείνη τη σκληράδα που’ χουν οι τυχεροί ˙

βλέπεις βρεθήκαμε με καλή μοίρα

γύρω μας έλαμπαν στον ήλιο πορτοκάλια

έτσι ν’ άπλωνες το χέρι….

ανάλαφρη γενιά

χορτασμένη, σπουδαγμένη

υποταγμένη στη χαρά

το εδώ και το σήμερα θεότητες τρομακτικές

με παγωμένο πλαστικό πρόσωπο

ξορκίζαμε το αύριο

με σφραγισμένα βιβλία κι αισθήματα

το χτες και το αλλού

………………………………..

Ακούγαμε καμιά φορά για αλλού

κάπου μακρυά, πολύ μακρυά

σχεδόν στα ψέμματα

κάποιοι πονούσαν

μα ήταν μακρυά,

εμείς εδώ

αυτοί εκεί,

ανθρώπινο νερό και λάδι

καντήλι σ’ άγνωστου θεού βωμό

……………………………….

Παίζαμε εμείς ανυποψίαστοι

μα μέσα στις ξανθές πορτοκαλιές

καλά κρυμμένο

πάντα τ’ αρχαίο θυσιαστήριο μας περίμενε…