Άτιτλο ποίημα.

της Ελένης Βακαλό

Με το γυμνό κεφάλι του και τις μικρές ψιλές φωνές, τις γρήγορες

Του λάρυγγα

Διασχίζοντας –τι γρήγορα-τις ζώνες του καιρού

Όχι με μιας

Με πάλεψε, σ’ όλο το σώμα μου έσκαψε για τα όμοια του φωλιές

Κι έγινα κατοικία άγριων πουλιών

Στη μέση ερημιάς

Τώρα εκεί θα κατοικεί τ’ ωραίο πουλί

Σ’ ένα κουβάρι συνωστίζεται αναπνοής

Το τρωκτικό των θεμελίων